Yoruldum sensizlikten

Kayıp şehirlerin

Kayıp sokaklarında yitik kaldım

Ayaklarımda umudumun ağır prangaları

Ellerimde yokluğunun kelepçeleri

Kimselerin bulamayacağı bir yerdeyim

Sendeyim

Yoruldum inan

Düşler kurmaktan

Nefessiz kalmaktan

Boş bir evde

Yalnızlığın şarkılarını söylemekten bıktım

Yoruldum inan

Yoruldum sensizlikten

Seni seviyorum

Seni özlüyorum

Diye söyleyemediğim

Telefonumun çalmasını beklerken

Yüreğimin sesini duyamadığım

Her an için kendime kızıyorum inan

Sana da kızıyorum

Beni bu boş âlemde

Sevgisiz bıraktığın

Yüzümü güldürmediğin için

Oysa Yoksun

İçinde sana dokunamadığım

Seninle olamadığım bir dünyada

Bahar gelmiş

Çiçekler açmış

Gülmüş, ağlamışım ne önemi var

Ben yokluğunda geçen zamanı

Hiç yaşanmamış saydım...
alıntı: